วันจันทร์ที่ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

รักของผีเสื้อ (ยังไม่เสร็จ)



หนอนผีเสื้อสองตัวอาศัยอยู่บนต้นไม้ต้นเดียวกัน
ขณะกำลังหาอาหารก็บังเอิญได้พบกัน
เกิดเป็นรักแรกพบขึ้นทันที










ทั้งสองได้ตัดสินใจที่จะอยู่ด้วยกัน จึงได้ช่วยกันสร้างที่พักอาศัยและเพื่อกลายเป็นดักแด้พร้อมกัน











แล้ววันที่ทั้งสองกลายเป็นดักแด้ก็มาถึง
ทั้งสองสัญญาว่า ไม่ว่าต่างฝ่ายจะกลายเป็นอะไร
ก็จะรักกันอยู่เหมือนเดิม










ฝ่ายหนึ่งกลายเป็นผีเสื้อราตรี ที่แพ้แสงอาทิตย์
ตื่นตอนกลางคืน และนอนหลับตอนกลางวัน











อีกฝ่ายกลับกลายเป็นผีเสื้อกลางวัน
นอนหลับยามกลางคืน ตื่นยามกลางวัน











แม้การใช้ชีวิตจะต่างกัน แต่ทั้งสองก็ยังคงรักกันอยู่เหมือนเดิม
แม้มีแค่เพียงช่วงเวลาใกล้เช้า กับ ก่อนมืดเท่านั้น
ที่ทั้งสองจะได้ใช้เวลาร่วมกัน ก่อนอีกฝ่ายหนึ่งจะหลับ มันก็มีความสุขเพียงพอแล้ว








เย็นวันหนึ่ง ยามที่ผีเสื้อราตรีตื่นขึ้นมา กลับไม่เหมือนเดิม ไม่มีผีเสื้อกลางวันอยู่ข้างกายเหมือนทุกวัน
มันจึงเฝ้ารอไม่ออกไปหาอาหารอยู่ไม่ไปไหนจนถึงเช้าอีกวันหนึ่ง








มันรอจนสายแล้วผีเสื้อกลางวันที่เป็นที่รักของมันก็ยังไม่กลับ
ความเป็นห่วงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ มันจึงตัดสินใจบินออกไปตามหาทันที









มันบินฝ่าแสงแดดไปยังทุ่งดอกไม้ที่ผีเสื้อกลางวันชอบไป
แม้จะเจ็บปวดจากการแพ้แสงอาทิตย์
แม้ปีกจะค่อยๆขาดจากแสงแดด
แม้ไม่รู้ว่าจะเจอหรือไม่
มันก็ทนบินฝ่าไป







และเมื่อถึงทุ่งดอกไม้ มันก็พยายามตามหาแต่ก็ไม่เจอ  ผีเสื้อราตรีตัวน้อยก็เลยนั่งพักหลับแสงแดดอยู่ใต้ดอกไม้ดอกใหญ่สักพัก ก่อนจะออกตามหาอีกครั้ง









แต่ขณะที่มันยังไม่ทันได้ออกตามหา มันก็ถูกมนุษย์จับได้เสียก่อน
มันถูกพาไปโดยมิอาจขัดขืน
เมื่อไปถึงสถานที่แห่งหนึ่งมันก็ถูกกดลงกับพื้น
แล้วก็....








"ฉึก"
มันได้ถูกเข็มหมุดเสียบติดกับพื้น
เจ้าผีเสื้อพยายามดิ้นออกจากหมุด
แต่ก็ทำไม่ได้ มันไม่มีแรงเหลืออีกแล้ว
ไม่สามารถไปไหนได้อีกแล้ว
และกำลังจะ "ตาย"







มันรู้สึกเสียใจมาก ไม่ใช่เสียใจที่มันกำลังจะตาย
แต่เสียใจที่มันจะไม่ได้พบกับผีเสื้อกลางวันที่เป็นที่รักของมันอีกต่อไปแล้ว
มันได้แต่มองไปรอบๆ แล้วก็นึกฝันไปเองว่าอาจจะได้พบกันผีเสื้อที่รักของมันอีกสักครั้ง








แล้วมันก็ได้หันไปพบกับสิ่งที่มันคิดว่าฝันไป
แต่มันไม่ได้ฝันไปแน่ๆ
มันได้พบกับผีเสื้อกลางวันแล้ว เธออยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง









มันเรียกผีเสื้อกลางวัน แต่ก็ไม่มีคำตอบกลับมา
แต่มันก็ยังพยายามตะโกน เพื่อให้ผีเสื้อกลางวันได้ยินว่ามันอยู่ตรงนี้
มันพยายามเอื้อมมือไปหาแต่ก็ไม่ถึง









ไม่มีแม้แต่เสียงตอบกลับจากเธอ
ไม่แม้แต่จะขยับ
ผีเสื้อกลางวันยังคงหลับตาเหมือนเดิม










สุดท้ายมันก็ได้รู้
ว่าทำไมเธอถึงไม่ตอบ
ว่าทำไมเธอถึงไม่ลืมตา
ว่าทำไมเธอถึงไม่กลับบ้าน
ทุกคำตอบนั้นอยุ่ที่หมุดเล่มเดียวเท่านั้นที่ปักอยู่ที่ตัวของเธอ






ดวงตาของมันเริ่มพร่าเลือน มันพยายามเอื้อมมือไปหาแม้รู้ว่าจะไม่ถึงเป็นครั้งสุดท้าย
แต่ก่อนที่ทุกสิ่งจะเริ่มเลือนลางหายไป
มีบางอย่างกลับยิ่งชัดเจนขึ้น









ภาพความทรงจำแห่งความสุขที่ได้อยู่ด้วยกันได้ส่องแสงสว่างชัดเจนอยู่ในใจของมันอีกครั้ง
ก่อนจะดับวูบไป
.
.
.







ตอนนี้เหลือเพียงซากแห่งความทรงจำเล็กของผีเสื้อน้อยทั้ง 2 อยู่เคียงข้างกันตลอดไป

1 ความคิดเห็น: